- Escrito por Redacción Camarinas.eu Redacción Camarinas.eu
- Categoría: Xaviña e Santa Mariña Xaviña e Santa Mariña
- Created: 30 Novembro 2013 30 Novembro 2013
Un trampeiro canadiense que sobrevivía en plan Jeremiah Johnson no medio da natureza máis extrema constataba sen o máis mínimo asomo de dúbida no film de 2004 "El Último Cazador" que eso de que os lobos atacaban aos seres humanos só eran inventos de escritores. Non o sabemos. Tal vez eso ocurra alí entre leñadores, saltando de tronco en tronco mentras flotan cauce abaixo polos grandes ríos da Columbia Británica, a secuoia xigante, o alerce, o abeto, o gran pino silvestre, co olor da madeira recén cortada, co cruxido das árbores xigantes, ca rapaza preferida sempre ao lado, traballando polo o día e durmindo pola noite e ca Policía Montada cantando, de vez en cando, a coro sobre leñadores travestidos. En todo caso a opinión dun eremita que sobrevive illado nunha escuálida cabana de madeira con neve ata o pescozo durante seis meses ao ano, sen máis compañía ca dos huskies siberianos, debería ter o seu peso. E sin embargo todo esto debía descoñecelo o veciño de Xaviña que arranxaba os seus asuntos este venres 29 de novembro de 2013 nun monte próximo a Brañas Verdes cando avistou toda unha manada de lobos en impoñente acción canina.
En efecto a derradeira alarma lobuna en Camariñas desatábase a media tarde da data de autos cando este veciño, que cortaba pinos preto de Brañas Verdes de improviso se vío frente a unha manada de lobos. Imposibles de cuantificar nun primeiro momento, alcanzou a atisbar que uns eran máis grandes, outros máis pequenos, uns cruzaron máis preto, outros máis lonxe. Foi o máis curioso de todos eles o que, intrigado, decidío achegarse ata o veciño xaviñán que trasegaba sinxelos pinos do país como un daqueles viriles e fornidos leñadores (lumberjacks) canadienses devoraban árbores prehistóricas (a secuoia xigante, o alerce, o abeto, o gran pino silvestre) sen maior trascendencia en apartados rincóns da Columbia Británica. Asustado o leñador xaviñán collío a motoserra e empezou a facer ruido con ela sin chegar a asustar o máis mínimo ao lobo, ata que éste, saciada a súa curiosidade, ou a vaian vostedes a saber por que, decidío marchar en pos da manada. A correr rutas que poden chegar a acadar os 80 kilómetros nunha única xornada.
Fiera dotada dunha lenda terrible e maligna, símbolo dos nosos maiores medos e dos nosos peores males, tal vez deberíamos facer memoria para ver si entre os nosos recordos asoma un só caso de que un ser humano fora asesinado por un lobo. Tal vez non deixe de ter razón o noso allado trampeiro canadiense e o mellor que podan facer estos salvaxes cánidos para poñer fin á unha lenda negra que lles costou tanto xenocidio continuado sexa contratar unha das prestixiosas axencias de publicidade en Madison Avenue, aquelas do New York dos anos 60. Chega o caso ao extremo de que foi un poema escrito por Osip Mandelshtam en 1933 titulado precisamente "El Lobo" ("Vivimos insensibles al suelo bajo nuestros pies, ...al montañés del Kremlin, asesino y devorador de muzhiks,... sus dedos gordos parecen grasientos gusanos, ...cada ejecución es un bendito don que regocija el ancho pecho del osseta"), o que marcou o seu destino e acabou por costarlle a vida nun xélido campo de tránsito na lonxana Vladivostok. O lobo: símbolo dos nosos maiores medos e dos nosos peores males.
Comentarios
A carón da miña casa
tiña unha pedra por banco,
onde estaba a escoitar contos
cos que estaba a gozar tanto.
Os contos eran de meigas,
de afogados e adoecidos;
eran contos dos meus avós
con mortos e aparecidos.
Escoitaba ás palilleras,
peneirando os seus bolillos,
calmizo a moxega das mans
ó estremecer cos laídos.
O lobo polas Carballas
i o campo santo cos figos,
ca partidura das almas
polas noites dos ouvidos.
O home do saco nas rúas
ca carrexa dos meniños;
a tola á chupa-la sangue
cos coitelos nos camiños.
Un que morrera en Bos Aires
e aparecera no Pindo;
unha viúva sen fillos,
coa vasoira ía indo.
Berros pola media noite
sen xeito, nin seguranza,
se é que viñan d´outro mundo
ou foran dunha vinganza.
¡ Canto contiños de antes,
no regazo do banquiño !
aínda que é de pedra lembra
o tremer do meu corpiño.
Antonio Puertas.
Un día, decidió que sería buena idea divertirse a costa de la gente del pueblo que había por allí cerca. Se acercó y empezó a gritar:
- Socorro! El lobo! Que viene el lobo!
La gente del pueblo cogió lo que tenía a mano y corriendo fueron a auxiliar al pobre pastorcito que pedía auxilio, pero cuando llegaron, descubrieron que todo había sido una broma pesada del pastor. Y se enfadaron.
Cuando se habían ido, al pastor le hizo tanta gracia la broma que pensó en repetirla. Y cuando vió a la gente suficientemente lejos, volvió a gritar:
- Socorro! El lobo! Que viene el lobo!
Las gentes del pueblo, en volverlo a oír, empezó a correr otra vez pensando que esta vez si que se había presentado el lobo, y realmente les estaba pidiendo ayuda. Pero al llegar donde estaba el pastor, se lo encontraron por los suelos, riendo de ver como los aldeanos habían vuelto a auxiliarlo. Esta vez los aldeanos se enfadaron aún más, y se marcharon terriblemente enojados.
A la mañana siguiente, el pastor volvió a pastar con sus ovejas en el mismo campo. Aún reía cuando recordaba correr a los aldeanos. Pero no contó que, ese mismo día, si vió acercarse el lobo. El miedo le invadió el cuerpo y, al ver que se acercaba cada vez más, empezó a gritar:
- Socorro! El lobo! Que viene el lobo! Se va a comer todas mis ovejas! Auxilio!
Pero esta vez los aldeanos, habiendo aprendido la lección el día anterior, hicieron oídos sordos.
El pastorcillo vió como el lobo se abalanzaba sobre sus ovejas, y chilló cada vez más desesperado:
- Socorro! El lobo! El lobo! - pero los aldeanos continuaron sin hacer caso.
Es así, como el pastorcillo vió como el lobo se comía unas cuantas ovejas y se llevaba otras para la cena, sin poder hacer nada. Y se arrepintió en lo más profundo de la broma que hizo el día anterior.
Tenemos y debemos de alegrarnos de la supervivencia de todos los animales con los que nos fuimos desarrollando hasta llegar a donde nos encontramos ahora ,si todo es pura evolucion,nosot ros somos evolucion
Este home vénnos agora con contos de que non cre na xustiza,dáme lastima e ao mesmo tempo compasion ,esta empezando a darse de conta das palabras dos xitanos,non cara a falta tanta noite pechada para ver estas cuestións ,a lúa esta chea e os lobos aullan por todo o ayuntaminento,s i o xuízo gáñoo,creo na xustiza e si pérdoa é unha puta merda,nada de nada ,noite pechada
y la justicia ya no se cree en ella para que, no nos dio la razon,nada tenemos que hacer un partido nuevo ,y ya cambiamos todo,como izquierda unida ,le dieron un puesto en el tribunal y ya cambio,aun quedara algun inocente,alguie n que crea en lobos sin colmillos
escrito por de Camariñas 26/nov/13 20:54 h.
SI TIVERADES CALADIÑOS O NON VOS METERADES CON PERSOAS QUE PASAN DE VOS ,MELLOR VOS IRIA,VOS TENDES MOITA CARA ,E AJORA QUE DISIDES ,NON OIO NADA ,SERA QUE VOS COMEU O JATO A LINGUA,E CHAMADESLLE NOTISIA A CALQUER COUSA,ASI VOS VAI QUE NON VOS LEE NIN O CAN
Suscrición de novas RSS pra comentarios desta entrada.