¿Quen dixo que na Costa da Morte sólo queda sardiña e xurelo? ¿Quen se atrevío a intuir que a única alternativa que quedaba para estos mares eran as piscifactorías? Unha vez máis a nosa rocosa e bravía costa quixo ofrecernos unha proba da riqueza que atesora nos seus fondos mariños, fondos mariños que tan sólo piden a gritos unhas vedas sostenibles, unhas artes que respeten os seus benxamíns e que deixen no mar aos mariscos juevados. Tan sólo pide esto o noso mar. E para recordarnos que non está tan morto como o seu nome predice quixo brindarnos unha peza que un dos nosos mariñeiros collío alá polo Budial: Un San Martiño nada máis e nada menos que de uns sete kilos, peza que xa fai anos que non se ve por estes lares, ainda que os nosos vellos teñen collido irmáns de este de hasta 15 kilos, xa fai muito tempo que non atracou por este noso cacho de mar atlántico semejante peza. 

De nome científico Zeus Faber Linnaeus, é coñecido polos madrileños como San Pedro, os cales como bos comensales que son teñen en este peixe unha peza supervalorada, apreciada e perseguida por todas cartas dos restaurantes galegos.

Un San Martiño que quixo ser Jallejo.

Comentarios