O eterno ciclo da vida

Ao longo desta primeira semana de febreiro puidemos asistir a un deses espectáculos cos que a natureza de vez en cando nos sorprende: tratábase das grandes mareas vivas de inverno provocadas pola tracción gravitatoria do plenilunio despregada na súa máxima intensidade. Máis coñecidas suelen ser as de finais de agosto e aquelas que coinciden ca Semana Santa, sen embargo as acontecidas nesta semana que remata chegaron a alcanzar guarismos de 0,10 cando o normal é que anden no 0,40. Nembargantes a longa lingua de terra que este cíclico espectáculo marino nos permitío vislumbrar non era todo o agradable visualmente que un quixera: longos anos de infiltración de todo tipo de detritos residuais convertiron as virxinais areas brancas nun fango verdoso malolente en verán e nun limo escuro pestilente en inverno. Para devolver as cousas ao seu estado natural e completar a impresionante obra do Paseo Marítimo sería ideal un dragado en condicións da dársena. Cousa difícil de conquerir ca quiebra radical e completa á que as diferentes administracións públicas parecen encamiñarse a pasos axigantados. Polo tanto mellor contentarse con comprobar o cumprimento inexorable do eterno retorno da vida cunhas cantas fotos das mareas vivas máis xigantescas do ano da man de Juan Camariñán (inverno) e Zhúkov (verán).