¡¡Mimaaá cacho malleiras!!

O outro día pola noite estricado xa na cama andaba a facer zapping pola televisión aburríndome a máis non poder coa lamentable programación audiovisual deste país, anque imaxínome que esta non será nin mellor nin peor que a do resto do mundo, cando de repente vexo en impactantes e pirotécnicas letras maiúsculas ocupando case toda a pantalla da miña destartalada TV (sin mando) o letal título dunha película perfecta para pasar un bo cacho antes de quedar literalmente roncando hasta o outro día: ALERTA MÁXIMA 2, bueno o Microsoft Word non da para mais pero imaxinádevolo título vos mesmos… entón díxenme a min mesmo, avante Luis vamos alá a ver uns cuantos mamporros.

Foi xa durante o primeiro e interminable parón publicitario cando decidín volver a escribir sobre os tipos duros do cine de acción porque estas máquinas humanas de dar malleiras conseguen facernos desconectar e aliviar tensións a moitos telespectadores en momentos de forte fervedeiro mental. O actor protagonista non era outro que o gran mandoblista do cine mundial,  agora vido a menos físicamente co mal pasar dos anos (coma todos), Steven Seagal. ¿Quen non vio algunha vez unha película deste mangarallán con cara de indio sempre enfadado? Seica experto en Aikido, Kendo e Karate, todas elas nobles artes marciais de loita profesional ou no peor dos casos defensiva, callejeramente falando, claro está. Pero como en Hollywood o que prima é o espectáculo, os productores estadounidenses levan esta noble arte marcial o terreo do PIM, PAM, PUM ( ¡ala vaite!…) para o deleite dos telespectadores máis flipados entre os cales por suposto me incluo eu. A verdade é que imaxínome as risas que deben levantar sobre os loitadores profesionais estes filmes xurdidos a raíz do cine oriental e personificados sobre todo na figura do malogrado karateka Bruce Lee, este cine, un auténtico espectáculo frualleiro con guións case testimoniais que a partir de finais dos 80 e chegando xa ata nosos tempos son transmutados ao cine de acción palomitero, tendo como un dos seus máis grandes referentes o antes nomeado Steven Seagal (Lansing, Michigan, EEUU, 1951).

O seu primeiro filme Por Encima de la Ley (1988) é un auténtico éxito comercial, deixando un personaxe emblemático para a historia do arte Tundista, “Nico Toscani”, un duro pero xusto policía italoamericano que se pasa o sistema xudicial polo mesmísimo… Teño que admitir que confundo unhas películas con outras por eso espero non ofender a ningún fan de S.S. coa miña ignorancia sobre este xénero cinematográfico, pero o conto é que pasados uns anos dende o seu debut e convertido xa en estrela mediática protagoniza o seu maior éxito comercial Alerta Máxima (1991). Este filme si que o temos ben frescos na memoria os membros desta redacción porque vamos todos bos de rirnos e parodiar os seus delirantes e macabros diálogos, todos eles heredeiros do cine mais clásico do Oeste e elevados aquí ata o maior desprecio polo ser humano (que che maten burlándose aínda por riba de ti). O personaxe que aquí interpreta Seagal é Casey Rayback, un ex Navy Seal reconvertido a cociñeiro dun portaavións norteamericano (ja,ja). A acción céntrase en alta mar coa festa de cumpleanos do almirante como punto de partida, esta acabará converténdose nun auténtico rechinar de balas por obra e gracia duns dementes mercenarios que se queren apoderar do buque para poder teledirixir uns misilotes contra unha base militar estadounidense…ahí é anda!!. Sorprende ver o gran Tommy Lee Jones embarcado neste proxecto como cabecilla deste grupo de rachados, infiltrándose na festa como o lider dun grupo rockeiro contratado para amenizar a mesma, colándose no portaavións como quen se cola na barra dun bar para pedir un cubata morrendo de sede. Xa de entrada liquidan ao almirante do portaavións mentras este repousaba placidamente no cómodo sillón do seu camarote pero non sin antes putealo con un letal ¡Feliz cumpleaños Sr. Almirante! e ¡¡BANG, BANG!! (con silenciador, ¡¡CHIUP,CHIUP!!) En cuestión de frenéticos minutos apodéranse do barco sen que ningún marine poida mover un dedo…bueno todos menos o máis preparado para estos menesteres…¡o cociñeiroooo!, vaiche boa se temos que esperar que nos protexan os militares, xa me estón imaxinando a Arguiñano rompendo cuellos cabreado porque un destes mercenarios lle chuspira na sopa. Rayback comeza entón unha ascensión dende as catacumbas do barco onde se encontraba a cociña levando por diante a tódolos malos que se lle presentan o seu paso cunha serie de mandobles a velocidade da luz que firmaría o mesmísimo ídolo infantil do Anime xaponés, Songoku, incluso lle monta unha bomba cun cacho de pan reseso, activada por medio do…¡microondas!!!, dende aquela cada vez que quento algo neste electrodoméstico tírome o chan non vaia ser que o chegar a conta atrás o “0” e sonando o “tilín” me pase a dos 2 pobres mercenarios que saíron despedidos da cociña como se fosen catapultados por auténticos resortes. Por suposto non pode faltar o seu improvisado escuadrón, a tipa cachonda e mailo tipo chistoso para que a peli non lle falte de nada. O clímax do filme chega coa pelexa final contra Tommy Lee Jones, a cuchillo limpio, e acabando Rayback rápidamente con este  ensartándolle o puñal na testa como se estuvera abrindo un melón para servir o postre.

Se xa ca primeira parte quedas temblando, ca segunda quedas totalmente flipando diante do televisor cos ollos coma platos. Casey Rayback desta vez métese no tren inadecuado, ou adecuado según se vexa, para despachar a outro grupo de mercenarios que se queren apoderar dunhas claves informáticas para poder conectar un raio maléfico teledirixido vía satelite contra o mundo enteiro, mentras os altos mandos dan voltas como trompos polo pentágono adiante tirándose dos pelos e das medallas tintineando para facer fronte ao desactivamento nuclear (un BILLÓN de dólares, non podía ser menos) o noso heroe repartirá tundas por todo o tren adiante para poñer a salvo a poboación mundial destes “mercenarios fanáticos”. Desta vez os acompañantes de Rayback son a súa sobriña é un bastante rajador mozo afroamericano (para darlle un toque étnico) empleado do tren que terá a dura misión de contar os chistes malos para tortura do noso heroe ao cal os contiños non lle enchen moito. O pánico apodérase dos viláns según se vai achegando Rayback ós xefes do malévolo escuadrón, un “informático loco”(o cerebro) e máis o líder dos mercenarios fanáticos (os puños), este último un mangarallán experto no arte tunderil o igual que Rayback. O momento cume do filme chega cando por fin se ven as caras estes dous “gallitos” no mesmo corral, despois dun  letal e amenazante cruce de frases lapidarias, o malo saca un puñal coma un mundo do bolsillo é espétalle a Rayback un “es la primera vez que siento miedo…pero me gusta”, empeza entón un festival de mandobles  por medio tren adiante ata que por suposto chegan a cociña onde alí Rayback móvese como peixe na auga e tras un electrizante xogo de mareadoras mans láñao pola taca do cuello e rompéndollo como se dun polo se tratara remata a faena cun chulesco “a mí nadie me gana en la cocina”. Pero aínda falta por levalas o “informático loco” que cas mans pouco sabe facer máis que teclear as claves que activan o raio nuclear (que conste que o noso informático Tío Diekt defenderíase ante Rayback con certa forza mellor ca este nun combate a muerte) así que todo remata cunha explosión nuclear do tren, non sin antes deixar os pasaxeiros sanos e salvos e deixando tamén os telespectadores con pesadillas durante un bo cacho. Nada máis pechar os ollos para durmir aparece un letal resplandor fruto das espectaculares explosións pirotécnicas, eu científicamente chámolle a este efecto visual “O efecto traca do Carmen”. Pero non vos preocupedes para o outro día levantarédesvos como se fósedes vos Casey Rayback aínda que esa sensación esfumarase nun par de horas ata que volvades a contemplar con cordura o mundo real. Por ese efecto anteriormente definido Steven Seagal está forrado e vos non. Aquí remata esta paródica homenaxe o mestre do arte Tundista e recordade que como moi ben din as nosas nais…meu fillo as peleas non levan a ningún lado, ¡que Deus as bendiga a todas! (as nais, claro).