- Escrito por Juan Camariñan Juan Camariñan
- Categoría: Cultura Cultura
- Created: 11 Marzo 2008 11 Marzo 2008
Juan camariñán, o veciño da Vila dos Encaixes que máis cerca estivo nunca do Premio Nobel de Literatura, o home que absorbe a vida diaria das calles de Camariñas e a expele en forma de cápsulas milimétricas de sabiduría, xa está aquí. E así mentras se proba frente ao espello o frac que levará na Gala dos prestixiosos premios da Academia Sueca, devolve o seu antigo esplendor a un xénero clásico da gloriosa literatura española, o da picaresca, a través dun relato digno de "El Lazarillo de Tormes" ou "El Buscón" de Quevedo.
En Camariñas todos nos conocemos, e todos somos veciños, aquí en Corea donde vivo eu, haiche boa xente e tamen hai xente boa, e despos tamen esta o Lejorio que e bo pero e jelipollas perdido, el di que e un artista, e ademais dio todo tranquilo, e incluso dio con un pouco de chulería, di –son un artista e o carallo- pero non, non lle faser caso e jelipollas perdido, dijovolo eu, e podo afirmalo diante de calquer xues. Fai cousas que non veñen a o caso, e por muito que lle esplique, nada, nin puto caso ,el a sua bola e que chova.
El ten unha jamela e anda a pesca pola ria, o cabron leva xa dias jodendolle o gas do Santa Elena que e un barco que fondea no medio do muelle, e fijadevos si e jelipollas, que en ves de ir cada dia a un barco distinto a roubar, nada, o parvo vai todos los dias a misma embarcasion, mira que hai barcos en Camariñas, pois nada a el daselle por ir a o de siempre, vai as tantas da mañan cortalle un cacho de mangueira que teñen pa valdear, e poñese a joderlle 30 litros de gas que e o que leva seu deposito. O patron do Santa Elena a o quinto dia deuse de cuenta que lle estaban a asaltar nas suas pertenencias, pero non se dou de cuenta pola falta de gas, sinon porque un dia si e outro tamen a mangueira de baldeo menguallabe, puxose a investigar e dou con que lla cortaban e usabana pa joderlle o gas, o patron pa saber quen era o caco, discurrio un maquiavelico plan, puxo ajua no deposito do gas e asi coller a o ladron e depaso darlle un escarmento cando se lle estropeara o motor, pois quedaria polo mar abaixo. Un bo dia de vran o Lejorio como siempre fasialle falta gas e fui a o Santa Elena a joderllo, el di que lle sale mais barato que ir a o surtidor, o que discrurre o cabron , parvo e pero de contabilidad sabe un carallo, acabado o trafejo de atracador de juante blanco arrancou pa o mar, e a chejar a punta da Viulleira o motor empesoulle a meter fume e paroulle en seco, normal os motores con ajua non andan, e quen foi pasar en ese momento polo seu costado, o Santa Elena, e o Lejorio empesoulle a jritar con todos cojones:
- Oh..oh….dademe un remolque, que eston averiado…- o patron do Santa Elena puxelle no costado e dixolle:
Patron: ¿Qué che pasa Lejorio?
Lejorio: Paroume o motor, aljun cabron puxome ajua no gas.
Patron: Ahí fillo de puta, daquela es ti o que me estaba a joder o gas.
Lejorio: Me cajo no dios que che fillo, e ti puxeste ajua no gas adrede, mira que es mala xente, poñerlle ajua no gas, pa que vaia polo mar abaixo.
Patron: Inda por ensima de roubarme teño que oirche, marcho daqui, e tes suerte que non che poña a o fondo, ladron que es un ladron.
Lejorio: Eh…eh...a donde vas, dame un remolque hasta o muelle sinon denunsioche por falta de auxilio, que ti non tes pruebas de que che rouben, pero eu teño de que non me quixeste auxiliar.
A o patron tuvero que aguantar os mariñeiros si non matabao ali mismo, pero a o final tuvo que traelo a remolque pa terra, e non pudo denunsialo por falta de pruebas, asi que por ensima de cornudo, apaleado.
Cando mo contou eu dixenlle, -pero Lejoriño oh, ti non ves que calquera se daba de cuenta, mira que collerlle cada dia un cacho de mangueira- a el contestoume, -non iba levala da casa tendo el ali unha pila de metros-.
Non volo dixen eu? E jelipollas perdido.
Outro dia, xa levaban dias sin ir a o mar por mal tempo, e o Lejorio vio que na jamela de Sabino do tristre que estaba a seu lado no morto, tiña coljada unha bolsa de rede con seis quilos de lavañeiras, e el como non tiña un peso no bolsillo colliollas pa ver si sacaba aljo por elas, eso fui pola mañan, pola tarde vio a o Sabino casi chorando, e o Lejorio dixolle ¿que che pasa Sabino? O Sabino lamentandose contestoulle, - nada oh, e que tiña seis kilos de necoras jardadas no morto pa darllas a o alcalde, pois prometinllas pas festas de San Ramon, e joderonmas, e ahora non teño que darlle, me cajo nas sapatillas da virxen- o Lejorio, con todas pelotas que siempre o caracterizaron dixolle -tranquilo oh, non te poñas asi, mira teño eu na casa seis quiliños e vendochas a bo precio-,- grasias, Lejoriño agradesocho de corason, toma xa chas pajo ahora, e levallas a muller pa casa pa que llas leve a o alcalde-,-nada home nada ti tranquilo- dixolle o Lejorio, cando a muller do Sabino lle dixo que a bolsa de rede das necoras que lle levara o Lejorio era como a que tiña el, douse de cuenta que foran as necoras que lle joderan, o Sabino fui a xunta Lejorio e casi o mata, tubo suerte que estaban en veda e non puido denúncialo.
Cando mo contou dixenlle, -pero Lejoriño oh, polo menos levarasllas nunha bolsa de plastico pa que non se dera de cuenta - e el contestoume, - eu fixenllo por ben coño, pa que non tubera que faser outra bolsa de rede-.
Nada, e o que dijo eu: jelipollas perdido.
Un dia estabamos no malecon, e de repente salta – mira que din tonterias, disque o mundo e redondo e da voltas, eu bon todos dias a o mar e siempre vexo o Villano no mismo sitio, o Lejorio eche asi tirache unha ,e non tes explicación que darlle, solo che queda calar, e esperar que da sua boca salja en calquer momento outra tonteria.
Outro dia disque pescou unha ballena e a traela pa terra marchoulle co ansuelo e ca brasalada, pero esa e outra historia pa outro dia.
Posdata: Esta e unha historia irreal basada en feitos acontecidos fai muitos anos en Camariñas (?????) os personaxes son ficticios, nadie en particular.
Dedicado a miña afillada Adri, sejidora numero un dos relatos.
Tamén che pode interesar...
Comentarios
Unha aperta
Que tanto soñas de nuite!!! jaja.
Eres o mellor padriño pero eu son a mellor afellada... jaja.
Hasta o Martes que ven. Adriana
Suscrición de novas RSS pra comentarios desta entrada.