Erase unha vez un pobo o cal vivía nas ribeiras dun mar tenebroso e antigo, illado do resto do mundo, nun entorno de beleza abrupta e salvaxe, rexido polas súas propias leis e costumes. Este pobo, a pesares do seu destartalamiento urbanístico, era para os seus veciños o máis fermoso e máxico do mundo: daban todo o que tiñan para conservar aínda que fora un tenue fío de conexión co mesmo calquera que fora o lugar do mundo no que se atoparan. Alí, no medio dun conxunto de rueiros e callexuelas que compoñían un caótico e laberíntico conglomerado urbano vivía un fotógrafo honrado e un pouco golfo, o cal unha vez arrexuntado con outros tan golfos como él, puxo en marcha unha humilde páxina web. Os veciños que pasaban por diante da súa destartalada oficina a altas horas da madugrada podían ver, tal e como sucedía co despacho de Stalin nun dos edificios do Kremlin durante os peores días da Gran Guerra Patriótica (perdón pola comparativa), as luces encendidas e non podían evitar pensar que ahí estaba él, tratando de arranxar algo que funcionaba mal, poñer en funcionamento un novo dispositivo ou publicar unha nova noticia que tivera ben informados aos veciños do, para eles, máis fermoso e entrañable pobo do mundo.

E si había unha xente que facía que os redactores redobraran os seus esforzos e deran o mellor de sí, era aquela que por necesidades da vida vírase obrigada a abandoar o seu fogar para darlle un mellor presente e futuro aos seus. Se había unha data na que estas persoas traballadoras e esforzadas sufrían especialmente era o Nadal, ao non poder celebrar a Natividade do Noso Señor Xesucristo, Rey de Reyes, entre os seus, no seu trozo de terra natal. Pero aquel ano habíase obrado unha miragre: nas alturas celestiais non podendo permanecer impasibles un ano máis ante a morriña e nostalxia de toda aquela boa xente cristiana, encomendouse, incumprindo gravemente o procedemento administrativo celestial (e que mereceu un informe negativo de reparo dun implacable interventor celeste), a uns dos seus máis antigos funcionarios, uns tales Reyes Magos de Oriente, entre os cales había un negriño que poseía un bo corazón africano, adiantar o regalo de Nadal dos mesmos en forma de páxina web que os mantivera permanentemente informados do que sucedía no pobo dos seus desvelos, paliando na medida do posible todos aqueles miles de kilómetros que se habían interposto polo medio, e que, polo menos nos entrañables días de Nadal lles ofrecera unha humilde reportaxe fotográfica coa decoración navideña que engalanaba aquela antiga e mítica poboación que os compensara de tanta lexanía. Regalo que por sí só xustificaba a existencia da, últimamente xa non tanto, humilde páxina web. A todos os nosos lectores, en especial aos da emigración, ¡Feliz Nadal!

Vostede non ten permisos para comentar nesta noticia.